Ezin ezer esan,
gaitasunik eza hitz hutsalak jariatzeko,
ahots antzuari doinua eskaintzeko.
Musu iheskor bat,
hurrena arte esaten denean bezala
–deituko dizut, jar iezadazu mezu bat–
egia biok ezagutzen genuela.
Baziren egunak zukurik gabeak,
baziren elipsi sofistikatuak
eta gaindosi okatuak,
itxaropena desegituratzen zuen errutina,
begirada maltzur antzean
luzatutako tximistak,
ekaitz elektrikoaren ondoko
trumoi burrunbatsuak.
Bazen, halere, itxura gorde beharreko
isileko akordio tazitu koldarra.
Autoa hartu duzu, eta ni etxera,
mihise zuri zabala jarri dut astoan,
pintzelak aukeratu,
koloreak tutu bakoitzetik isuri
–tontortxoz osatutako ortzadar etena paletan–
eta intuizioari bide eman:
suaren formako gar koloretsuak,
atzealde urdin ilun bat gibelean;
kerik gabeko sua,
berorik gabeko garrak.
Hitzez esan ezin nizuna
joan da koadrora berehala:
agurra benetakoa da oraingoan.
Beldurrik gabe piztu dut su berria
asto gaineko mihisean,
zuri lotsatiari gailendu zaio kromatismo aberatsa
gurea pobretu duen hotzaren gainean,
pozoizko grisa diluitu zaigu
brotxakada kementsutan.
Edonola, su berri honek kerik ez.
Kolorezko garrak txinparta izpirik gabe,
agurrezko margoak
–zuretzat azken opari–
berniza idorrarekin bat
betiko joan bitez!
Nafar Ateneoa saria poema bakarrari -II. edizioa-
Amuitz 