Hartu atseden liburu bat esku artean,
beti bizi izan baitzara fantasiazko munduan,
eta amestu atseden lekuan biziko zarela
gertueneko adiskideekin,
uste baduzu ere dena aldatzen dela etengabe
adiskidetasunak bihurrituz,
jakin badakizu ere hemen gordetako guztia
galdu egingo dela goiz eder batean
edo ilunabar trumoitsu beldurgarrian.
Utzi liburuaren azken hiru kapituluak
irakurri gabe,
orrialde huts zuriak baitira zuretzat;
utzi platerak hustu gabe –sekulan
egingo ez zenukeen bekatua–,
amaiera tristeak desertuak direlako,
utzi dena eta esan ozen
ez duzula itzuli nahi betiereko
bizitza mutilatu oinazezkora;
hartu atseden pinuaren azpian,
eseri eta begirada galdu infinitu urrun hartan,
ez dago besterik zure bidean,
ez dago besterik, atseden hartu eta isilik iraun.
Hartu atseden eta liburuaren azken hiru kapituluak
beste baterako utzi,
zorioneko amaiera jokoan baituzu,
lotsaizun berriak ez dituzulako nahi,
honainoko bidaia ase baikaitu.
Isilarazi ahots nekatuak, bizi;
ez zaituzte ezertan merezi.
Ixo, hobea baitzen fantasia.
Amuitz 