Ezker eskua gora nentorren ilargipean
urtegiko ur urdin ilunetatik atera berria,
harrien gainean oinak kontuz jarrita,
aurrera,
sasi, txintxar, sustrai eta lokatzetan
pinudi aldera.
Besoa jaitsi nuen
hiruzpalau arnas sakon hartu eta bota ondoren,
eta pinuen arteko belarretan
astindu nituen hankak.
Azken eurialdiaren tantak oraindik ere
jausten ziren adar eta hostoen artean,
pinaburuak zapaltzen nituen noizbehinka
eta hotzak gero eta min handiagoa
sorrarazten zidan.
Galduta sentitzen nuen burua
argi izpi ahulek nekez zeharkatzen zuten
itzal berde ilunetan,
baina oinek bere kabuz egiten zuten bidea
sastraka mingarrien artean.
Gaizki egindako zerbait ordaintzeko
zigor eternalaren atal saihetsezin bat
betearazten zidatela iruditu zitzaidan,
existentziaren jainko ahaltsu batek
jarritako penitentzia gogor eta oinazez betea,
patuak garai zaharrenetatik orainaldira igorritako
betekizun lazgarri baten ondorioa.
Baina nik ez nuen sinesten
patu eternaletan, jainko ahaltsuengan,
eta are gutxiago zigor eredugarrietan.
Uretatik larri bizirik atera nintzen
hodei arteko ilargi betearen argi azpian,
pinudirako bidea zailtasunez burutu ahal izan nuen,
eta orain, atseden apur bat besterik ez nuen nahi,
oinak epeletan jarri, gorputza babestu,
basafruituren bat arretaz dastatu
eta hurrengo borrokaldirako
nire burua prestatu.
Hori besterik ez.
Amuitz 