Geltokian jende tristea
tranbia noiz etorriko zain.
Burdinbidea asfaltoan txertatuta dago
eta espaloiko zuloak urez beteta;
putzuetan islatzen dira autoak.
Tranbia hurbiltzean ere
putzuan ageri da bere irudia kale grisaren erdian.
Kolore galduak, hodei ilunak,
zuhaitzetako adarrak biluzik neguan,
zubietako petriletan txolarreak geldirik
ogi papur baten zain agian.
Bidaiarien aurpegi lausoek
ez dute ezer adierazten,
ilusiorik ez, tristurarik ere ez,
bizitzaren joana tranbiarena bezalakoa delako:
metro batzuk aurrera,
geltokian itxaron,
bidaidez aldatu,
aurrera berriro, tarteka azkarrago,
eta ibilbidearen amaieran buelta eman,
etengabe joan-etorri bera,
espaloi estu zulatuen ondoan,
burdinbidea putzuen artean galduta.
Amuitz 