Goiko pisuko leihoa da
museoetako koadroa bezalakoa.
Lirudike orduak pasa ahala
ez dela ezer aldatzen,
emakumeen gorputzak ez direla mugitzen,
gizonen aurpegierak betiko izoztu direla.
Hodeiak betiko lekuan,
eta eguzkiak, poliki jaisten bada ere,
argi mugiezina jaurtitzeko itxura du
goiko pisuko leihotik begira nagoela.
Bizitzea ez da ezer, itxarotea besterik.
Zaparrada bat iritsiko da noizbait,
hego haizeak, zakar baina ziur,
ekarritakoa, gozagarria.
Bitartean irautea, egonarria, laino trinkoa.
Amuitz 