Ez nuen pentsatzen.
Ezertan ere ez.
Bereziki barrua erretzen zidan hartan.
Ez pentsatu.
Aurrera jarraitu, herabe,
errugabearena egiten,
egia alkohol kupeletan gordeaz,
ur uherretan usteltzen zen arte.
Musika gorgarria zarata jasanezin bihurtuta,
zeharkako begiradak saihestuz infinituan,
hala iraun nuen morroi hautatuen ondoan
eta beste guztien –emazte, adiskide, aurkarien– alboan,
egiten nuena birritan pentsatu gabe.
Ezin izan nuen asmatu
axolagabekeria hartaz
beste guztiak errudun bilakatzea besterik.
Amarrua, amorrua, koldarkeria zuria.
Bideak banatu zitzaizkigun ekaitzpean,
eta nire harrizko bihotz zalantzatiak
agur esan zizuen gaur arte
barkamenerako aukerak herdoiltzen.
Amuitz 