Etxerako bueltan ikusi nuen agurea, bide ertzeko etxolako egongelan, bakarrik. Arratsaldeko azken argitan, barruko kandelak pizten ari zen. Paretetan zintzilik sepia koloreko argazki zaharrak, eta mahaiaren gainean, behialako mantel zuri brodatua.
Azken hatsa ematen ari zen leku hura, eta bere azken hatsarekin batera, mundu ikuskera eta biziera oso bat akazien hosto artean ihesean. Noizbait errepideko kurba hori berriz ematen badut, ikusiko dudana bestelakoa izango da, ez dut zalantzarik: agurea aspaldi hila eta etxolaren ordez txalet zatar garesti bat oroimenaren oihartzuna zulatzeko.
Amuitz 