Noizbehinka hitz joko luze bat,
ondoren hura argitzen duen izpiaren
bilaketa berehalakoa menturaz,
hitzen atzeko ideiak zuzen narama
oroimeneko irudi erdi galdu hartara;
onenean, bazegoen gogoan iltzatuta.
Haatik bestetan
lerroen zurrunbiloak bazterrean uzten nau
errotarriaren ardatzari begira
biratzeak iraganeko une bakana markatu dezan.
Ai, badira, zoriz,
lan molde berrietan erortzeko zirikak
ikarak, milaka, bakarretan uzteko,
multzoa iragazi dena kimatzeko.
Nekeza, ardura,
bost izarretako konstelaziotik
distira ederrenekoa begitantzea,
eta zorionekoa konstelazioa edukita
astro urruneko haiek
ez badira dagoeneko izar hilak,
ilunak, itzaliak,
hizlauz ere ezin esanak.
Noizbehinka berriz,
argiak eta formak daramate lehenik
agertze leherkaria,
eztanda sortzailea.
Apika danbadak edertzen du paisaia,
hala ez bada ere erraza bilketa.
Zeren hizketari lotuta kolore egitura
–bana, bina gehiena–
atxikia doanez, bi begiko lentea:
hitza batean, argia bestean.
Izpietako helmugan arreta aisago
hausnarra lotzea,
hainbeste bira errotan orain konturatzeko
nahiago izan dudala
kandela piztuaren ziurtasuna
barne zorabio jostaria baino.
Bidelagun galduek ere
amarru erraza lehenik,
balizko zurrunbilo emankorra gero.
Malgu burmuinean zehar ideiak,
irmo haiek kateatzen dituen haria.
Orain, hari gardenaren biran.
Amuitz 