Etorkizun urrunean,
are urrunagoan,
zientzialariek hiltzeko joera izango dute ere:
ohe bakartietan hiltzeko nahia,
infinitu guztiak biltzen dituen infinituan,
predikatzaileek planeta eta galaxietan
ustezko jainko lurtarren dotrina
azaltzen duten geroko denbora hotzetan.
Baina garai ezegonkor honetan bizi garenok
esku artean dugu oraindik
paperezko liburu horiztatuetan
orduko metropolira joandako poetaren agiria.
Lana dugu gero bakoitzaren hirian kokatzen
irakurri ditugun hitz hunkigarriak,
baina neuk esan nahi nuena galdu dut bidean.
Gogoratu ezazue fikziozko izen bat,
Robert Frobisher esaterako,
eta maitemintzen ez denak esan dezala ozen.
Hainbeste bizitza zuri beltzean,
horrenbeste gris koloreztatuak hirian,
hainbat galdu genuena.
Eraikin bat ikusten nuen
panoramika itsusten zidana,
ah, gero esan zidaten forma solido mugikorrak
ametsetan iltzatzen zizkigun artistak
egindakoa zela, garaiz kanpo –niretzat–.
Lekuz kanpo egon gara hainbestetan
gertatzen ari zenarekiko itsu.
Galdu dugu ikusmira, galdu perspektiba,
musikari zaharrei laguntzeko gaiztakeria.
Ah, baina haren adiskideak izan ginenok
amaiera tristeagoa izango dugu gero
mundu hobeak bilatzeko ahalegin galduan.
Angelu bat zeruaren kontra,
hori baino gauza ederragorik ez da.
Amuitz 